Μυρτώο Πέλαγος

Το Μυρτώο πέλαγος, είναι ένα μικρό πέλαγος στην αγκαλιά του Αιγαίου Πελάγους και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πήρε το όνομά του από το Μυρτίλο ο οποίος πνίγηκε στα νερά του ριγμένος από τον Πέλοπα.

Ο Μυρτίλος, πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ήταν ο ηνίοχος του Οινομάου, του βασιλιά της Πίσας στην Ήλιδα. Ο Μυρτίλος πρόδωσε το αφεντικό του εξαιτίας του Πέλοπα.
Ο Μυρτίλος ήταν γιος του θεού Ερμή και της Φαέθουσας, κόρης του Δαναού, ή της Κλυμένης. Ως υπεύθυνος για το τέθριππο άρμα του Οινομάου, που το προετοίμαζε για τις αρματοδρομίες στις οποίες ο βασιλιάς κέρδιζε τους επίδοξους μνηστήρες της κόρης του Ιπποδάμειας. Κάποια μέρα δέχθηκε την επίσκεψη ενός από τους μνηστήρες, τον Πέλοπα. Ο Πέλοπας υποσχέθηκε στον Μυρτίλο ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα, αν τον βοηθούσε να νικήσει στην αρματοδρομία.
Τότε ο Μυρτίλος, που κατά μία εκδοχή ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Ιπποδάμεια, αντικατέστησε τα ορειχάλκινα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού του άρματος του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας Οινομάου-Πέλοπος, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε.
Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδώνας και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο. Μετά τη νίκη του, ο Πέλοπας διέφυγε προς την πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο.
Στη διαδρομή, ο Πέλοπας αρνήθηκε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του προς τον Μυρτίλο, οπότε ο τελευταίος προσπάθησε με τη βία να του αποσπάσει την Ιπποδάμεια. Τότε ο Πέλοπας τον σκότωσε γκρεμίζοντάς τον από ψηλά στη θάλασσα στην ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου, η οποία ονομάσθηκε από τότε Μυρτώο Πέλαγος.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή πάντως, το συμβάν έλαβε χώρα σε ακρωτήριο της Εύβοιας. Πέφτοντας όμως ο Μυρτίλος πρόλαβε και καταράστηκε τον Πέλοπα και τους απογόνους του. Αυτή η κατάρα πιστευόταν ότι έφερε δυστυχίες στα παιδιά και τα εγγόνια του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας, ιδίως στους Ατρείδες.
Μετά τον θάνατο του Μυρτίλου, ο πατέρας του, ο θεός Ερμής, τον τίμησε υψώνοντάς τον στον ουρανό, όπου τον βλέπουμε ακόμα και σήμερα: είναι ο αστερισμός Ηνίοχος. Κατ' άλλους, το σώμα του βρέθηκε και τοποθετήθηκε στον ναό του Ερμή, όπου και το τιμούσαν με ετήσιες θυσίες. Το σημείο ταφής του στην Ολυμπία ήταν γνωστό ως ταράξιππος, δηλαδή ένα μέρος όπου τα άλογα πανικοβάλλονταν όταν περνούσαν από εκεί.

Πρώτη φωτ. αριστ. :Μυρτώο Πέλαγος -
δεύτερη φωτ. δεξιά : Το άρμα και Μυρτίλος και
τρίτη φωτ. δεξιά: η Ιπποδάμεια

Σπύρος

Πιάνο

Το πιάνο είναι χορδάφωνο μουσικό όργανο με πληκτρολόγιο, γνωστό από παλαιώτερα. Ονόμαστηκε έτσι διότι μπορούσε να παίζει "πιάνο"που στην ιταλική γλώσσα - και σύμφωνα με τους μουσικούς όρους - σημαίνει σιγά. Μια παλιά ονομασία του πιάνου ήταν το φόρτε πιάνο, δηλαδή δυνατά - σιγά, που εφερέθηκαν γύρω στο στα 1700.

Το πιάνο παίζεται με πλήκτα, τα οποία όταν πατηθούν από τον πιανίστα σηκώνουν σφηράκια που χτυπούν τις χορδές του, παράγοντας ήχους.Το πιάνο μπορεί να αποδώσει μουσική ως σόλο όργανο, είτε μέσα στην ορχήστρα. Πολλοί πιστεύουν πως χρησιμοποιείται κυρίως στην κλασική μουσική, το πιάνο κατέχει έναν σημαντικό ρόλο και στην τζαζ, την μπλουζ και το ροκ εν ρολ καθώς και στη λαϊκή μουσική όπου είτε κυριαρχεί είτε λειτουργεί ως βοηθητικό για άλλα όργανα.

Τα καλύτερα πιάνα είναι αυτά με ουρά, που είναι μεγάλα όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε ήχο. Τα όρθια πιάνα είναι πιο συνηθισμένα γιατί καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο και δεν είναι τόσο ακριβά όσα αυτά μρε ουρά.

Ελπίδα

Κιθάρα

Η κιθάρα είναι ένα εξάχορδο μουσικό όργανο που παίζεται με κρούση ή έλξη των χορδών με τις άκρες των δακτύλων.Η πρώτη κιθάρα του 15ου αιώνα πιθανότατα γεννήθηκε στην Ισπανία' Ηταν πολύ μικρές και αρχικά είχαν τέσσερα ζεύγη χορδών. Αρχικά χρησιμοποιούσαν χορδές από έντερααγελάδας, αργότερα νεύρα διάφορων ζώων, οι οποίες αργότερα αντικαταστήθηκαν από νάιλον και ατσάλινες χορδές που χρησιμοποιούνται και σήμερα. Το 16ο αι.οι κιθάρες έγιναν όργανα με πέντε ζεύγη χορδών.
Η κιθάρα αποτελείται απο δυο κυρίως μέρη: το σώμα και το μπράτσο.Το σώμα στην κλασική και στην ακουστική κιθάρα είναι κοίλο και λειτουργεί σαν αντηχείο που ενισχύει τον ήχο με φυσικό τρόπο, ενώ το ξύλο, το σχέδιο και η ποιότητα κατασκευής παίζουν αποφασιστικό ρόλο στον τελικό ήχο που θα βγάλει το όργανο.
Το μπράστο είναι μακρόστενο και περιλαμβάνει την ταστιέρα, το ζυγό και τα κλειδιά. Το μπράτσο χρησιμεύει για να μπορεί ο κιθαρίσταςνα μεταβάλλει τον ήχο που βγάζει το όργανο, πατώντας τις χορδές σε διαφορετικά τάστα.Τα κλειδιά είναι τα σημεία που καταλήγουν οι χορδές και διαθέτουν κοχλία που επιτρέπει το μεγαλύτερο ή μικρότερο τέντωμά τους, για σωστό κούρδισμα. Ο ζυγός αποτελεί το απέναντι από τον καβαλάρη σημείο τεντώματος των χορδών.

Η εξάχορδη κιθάρα εμφανίστηκε στα μέσα του 18ου αι. και είχε έξι μονές χορδές αντί για ζεύγη χορδών.Το 1850 -1892 ο Manual Torres, κατασκευαστής κατασκευαστής κιθάρων, ανέπτυξε το μουσικό όργανο στη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα.

Αργότερα εμφανίστηκαν και άλλες ποικιλίες κιθάρας, όπως η δωδεκάχορδη κιθάρα, η χαβανέζικη κιθάρα και η ακουστική κιθάρα. Το 1030 εμφανίζεται και η ηλεκτρική κιθάρα.
Είδη κιθάρας: κλασσική, ακουστική, ηλεκρτική, λαϊκή, κιθάρα του φλαμένγκο, ηλεκτρακουστική, δωδεκάχορδη,άταστη, μπασοκίθαρο, τρε, κουάρτο, πορτογαλλική κιθάρα των Fado, Yucalele, pedal steel guitar και ρωσική κιθάρα.

Ελπίδα

OI ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ

Η Στυμφαλία λίμνη βρίσκεται στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στην ορεινή Κορινθία. Αμέτρητα ήταν τα πουλιά που κούρνιαζαν εκεί. Όταν σηκώνονταν σκοτείνιαζαν τον ήλιο. Οι εικόνες τους στόλιζαν το ναό της Στυμφαλίας Αρτέμιδος, της δέσποινας αυτού του βαλτότονερου. Ήταν ανθρωποφάγα πουλιά που ΄όπως λέγεται τα είχε μεγαλώσει ο Άρης. Τα φτερά τους ήταν τόσο μυτερά που όποιον τον κτυπούσαν τον πλήγωναν.
Ο Ηρακλής πήρε διαταγή από τον Ευρυσθέα να διώξει τα πουλιά από την περιοχή. Ανέβηκε πάνω στο ύψωμα, στην άκρη του βάλτου, κι έσκιαζε τα πουλιά κάνοντας μεγάλο θόρυβο. Λένε ότι είχε χρησιμοποιήσει χάλκινα κρόταλα.
Σε αγγειογραφίες βλέπουμε τον ήρωα να σημαδεύει τα πουλιά με σφεντόνα ή να τα κτυπάει με ένα ραβδί Το κυριότερο όμως όπλο του ήταν το τόξο του. Τα πουλιά που γλύτωσαν από το σημάδι, πέταξαν στο νησί του Άρεως, στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί αργότερα είχαν μαζί τους φασαρίες οι Αργοναύτες. Αφού έφερε και αυτό τον άθλο εις πέρας ο Ηρακλής έφερε τα σκοτωμένα πουλιά στον Ευρυσθέα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Και ο μύθος αυτός είναι ένα αποστραγγιστικό έργο που αφορά την κοιλάδα της Στύμφαλου, στη Στυμφαλία λίμνη. Η κοιλάδα είχε μόνο μια διέξοδο προς τη θάλασσα,μια καταβόθρα που έφευγαν τα νερά. Οι κατολισθήσεις είχαν φράξει τη μοναδική αυτή πύλη από όπου έφευγαν τα νερά και ο χώρος κρατούσε νερά που σχημάτιζαν έλος με άσχημες συνέπειες. Τα ψοφίμια που σάπιζαν μέσα στα νερά της μάζευαν κοπάδια από σαρκοβόρα πτηνά που είχαν γίνει πληγή αθεράπευτη για τον τόπο. Αυτά τα σαρκοβόρα πτηνά είναι οι Στυμφαλίδες όρνιθες,που καταστρέφανε και μόλυναν τους καρπούς της γης με τα φτερά τους που τα είχαν σαν βέλη και τρέφονταν με ανθρώπινες σάρκες .Πράγματι έτσι είναι, μιας και τρέφονταν από τους κόπους των ανθρώπων,αφού τους κατστρέφανε τη σοδειά τους.

Βιβλιογραφία: 1) Ελληνική Μυθολογία- Εκδοτική Αθηνών
2) Οι ελληνικοί Μύθοι - Ρόμπερτ Γκρέιβς τόμος 2ος
3) Αιγαίο βουνό Η. Τσατσόμοιρος

Ο ΕΡΥΜΑΝΘΙΟΣ ΚΑΠΡΟΣ

Ο Ερύμανθος είναι ένα βουνό στο νομό Αρκαδίας, στα σύνορα με την Αχαΐα και την Ηλία. Εκεί είχε το χοροστάσι της η θεά Άρτεμης. Εκεί στάλθηκε και ο Ηρακλής, με εντολή του Ευρυσθέα, για να εκτελέσει τον τέταρτο άθλο του.
Η Θεά Άρτεμις είχε χαρίσει στον Ερύμανθο ένα τεράστιο αγριόχοιρο. Αυτός από εκεί εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδας και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο, όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Αυτό το ζώο ενοχλούσε και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν κατέβαινε στο δάσος της Φολόης για τροφή και νερό.

Ο Ηρακλής είχε εντολή να φέρει τον κάπρο ζωντανό στο Άργος. Δύσκολο το έργο του γι' αυτό πριν πάει να συναντήσει τον κάπρο πέρασε από το φίλο τον Κένταυρο, το Φόλο, για να πάρει πληροφορίες για το ζώο.
Ο Ηρακλής με τέχνασμα οδήγησε το άγριο θηρίο στο φαράγγι της Φολόης, που το είχε φράξει με δίχτυ και αφού το πλησίασε κρυφά και από τα πλάγια, για να μην τον ξεσκίσει με τους χαυλιόδοντές του, το έπιασε και το έδεσε. Πήρε τον κάπρο στους ώμους και τον πήγε στον Ευρυσθέα. Μόλις τον είδε ο Ευρυσθέας από το φόβο του κρύφτηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι Ηρακλής σαν ανάθημα έστειλε τα δόντια του κάπρου στο Ναό του Απόλλωνα στην Κύμη.

ΕΡΜΗΝΕΊΑ ΤΟΥ ΜΎΘΟΥ
Ο Ερυμάνθιος κάπρος είναι ο ορμητικός ποταμός Ερύμανθος που, όταν κατεβάζει και ξεχειλίζει προκαλεί μεγάλες πλημμύρες και καταστροφές στον κάμπο της Ψωφίδας πριν χυθεί στον Αλφειό ποταμό. Αυτός ο χείμαρρος ορμούσε σαν κάπρος στον κάμπο και κατέστρεφε τα πάντα. Ο Ηρακλής φτιάχνοντας υδραυλικά έργα τον έκανε χρήσιμο και αρδεύσιμο.
Ακόμη και σήμερα, όταν φυσάει θύελλα το χειμώνα στην περιοχή,οι κάτοικοι λένε ότι "μουγκρίζει ο κάπρος".

Βιβλιογραφεία: 1) Ελληνική Μυθολογία - Εκδοτική Αθηνών
2) Ελληνική Μυθολογία - Κ. Κερένυι
3) Αιγαίο Βουνό - Η. Τσατσόμοιρος

Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ

Στη Νεμέα, που βρίσκεται στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στο νομό Κορινθίας, υπήρχε ένα φοβερό και τρομερό λιοντάρι που σύμφωνα με το μύθο, σκότωνε ανθρώπους, κατέστρεφε τα σπαρτά και τις περιουσίες των ανθρώπων. Κανένας δεν είχε καταφέρει να το σκοτώσει. Έτσι έστειλε ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή για να το σκοτώσει.

Μέρες ολόκληρες έψαχνε ο Ηρακλής να βρει το λιοντάρι σε βουνά, δάση και χαράδρες, αλλά το λιοντάρι πουθενά. Επιτέλους ένα πρωί στάθηκε τυχερός και βρήκε τα ίχνη του πάνω στο χώμα και τα ακολούθησε μέχρι που έφτασε σε μια πηγή. Αμέσως πήρε τα βέλη του και του έριξε το πρώτο, το λιοντάρι ατάραχο, δεν ένιωσε τίποτα. Ρίχνει και δεύτερο βέλος, που το βρίσκει στο στήθος. τίποτα και αυτή τη φορά, το βέλος πέφτει σπασμένο στη γη... Εκείνη τη στιγμή το λιοντάρι σηκώνει το κεφάλι του και αντικρίζει τον Ηρακλή. Τα μάτια του αγρίεψαν, οι τρίχες του σηκώθηκαν και με ένα πήδημα βρέθηκε κοντά του. Ο Ηρακλής πέταξε το τόξο του στη γη και άρπαξε το ρόπαλό του και το κατέβασε στο κεφάλι του με δύναμη. Το ζώο ζαλίστηκε και τότε ο Ηρακλής το άρπαξε και το έριξε κα΄τω στο χώμα. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του και τον τσάκισε. Το λιοντάρι σπαρτάρισε για λίγο και έμεινε ακίνητο.

Ο μύθος λέει ότι μετά έγδαρε το λιοντάρι, πήρε το δέρμα του και αφού το στέγνωσε το φόρεσε και έβαλε τη λιονταροκεφαλή στο κεφάλι του. Πανύψηλος και γεροδεμένος καθώς ήταν προκαλούσε το φόβο σε όποιον τον έβλεπε. Μόλις τον είδε ο Ευρυσθέας κόντεψε να πάθει συγκοπή από την τρομάρα του.

Άλλος μύθος λέει ότι το δέρμα του λιονταριού που φορούσε ήταν από το λιοντάρι του Κιθαιρώνα, που είχε σκοτώσει πριν πάει στον Ευρυσθέα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Ο κάμπος της Νεμέας ήταν και είναι μια στενή κοιλάδα ανάμεσα σε τρία βουνά, τον Τρικάναρο, τον Απέσα και τον Τρητό.Ο χείμαρρος της Νεμέας, που χύνεται στον Κορινθιακό κόλπο μοιάζει με φίδι που σέρνεται στα στενά των Δερβενακίων. Εκεί στα παλιά χρόνια ήταν μια πόλη η "Κλεωναί", ακόμη και σήμερα σώζονται κυκλώπεια τείχη.
Αυτός ο χείμαρρος το χειμώνα γινόταν ορμητικός και μαζί με το νερό κουβαλούσε πέτρες, λάσπη, δέντρα και ό,τι άλλο έβρισκε στην πορεία του και έπνιγε ζώα, ανθρώπους και καλλιέργειες, καταστρέφοντας κόπους των κατοίκων και ρημάζοντας ό,τι έφτιαχναν, γι' αυτούς και τα ζώα τους. Το καλοκαίρι ήταν στεγνός και δε βοηθούσε καθόλου τους ανθρώπους στο πότισμα των καλλιεργειών τους αλλά και των κοπαδιών τους. Πήγε λοιπόν ο Ηρακλής εκεί και με τα υδραυλικά έργα που έκανε απάλλαξε τους κατοίκους από το "ορμητικό λιοντάρι" που δεν ήταν τίποτε άλλο από τον ορμητικό χείμαρρο της Νεμέας.

Βιβλιογραφία: 1) Ελληνική Μυθολογία - Εκδοτική Αθηνών
2) Ελληνική Μυθολογία _ κ. Κερένυι
3) Αιγαίο Βουνό - Η. Τσατσόμοιρος

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Στο Άργος, στο έλος της Λέρνης ζούσε, τα παλιά χρόνια, ένα τέρας, η Λερναία Ύδρα. Πατέρας της ήταν ο Τυφώνας και μητέρα της η Έχιδνα. Είχε εννέα φιδίσια κεφάλια γεμάτο δηλητήριο. Κάθε τόσο έβγαινε από την κρυψώνα της, ρήμαζε τα κοπάδια και σκορπούσε τον τρόμο στους ανθρώπους. Έδωσε εντολή ο Ευρυσθέας στον Ηρακλή να σκοτώσει το θηρίο.

Ο Ηρακλής αφού πήρε το τόξο, τα βέλη, το ρόπαλό του και φόρεσε τη λεοντή του ξεκίνησε για να συναντήσει το θηρίο. Μέρες ολόκληρες περίμενε ο Ηρακλής το θηρίο αλλά αυτό δε φαινόταν πουθενά. Τότε ο Ηρακλής σκέφτηκε να βάλει φωτιά για να εξαναγκάσει το θηρίο να βγει από τη φωλιά του.

Μάζεψε ξύλα, άναψε φωτιά, ύστερα πήρε τα βέλη του από τη φαρέτρα που ήταν στολισμένα στην άκρη με ένα φτερό αετού, τα άναβε και τα έριχνε στις ξερές καλαμιές. Ο τόπος λαμπάδιασε. Ο βάλτος αναταράχτηκε. Το τέρας εμφανίστηκε αγριεμένο και όρμησε στον Ηρακλή. Εκείνος άρπαξε το σπαθί του κι άρχισε να κόβει τα κεφάλια. Ένα έκοβε δυο φύτρωναν. Ο Ηρακλής φώναξε τον Ιόλαο να φέρει αναμμένα ξύλα και τον διέταξε κάθε φορά που αυτός θα έκοβε ένα κεφάλι αυτός θα έκαιγε την πληγή. Το σχέδιο πέτυχε, η Ύδρα δεν έβγαζε πια κεφάλια. Και εκεί που κοντεύανε να ξεμπερδέψουν πετάχτηκε από το βάλτο ένας πελώριος κάβουρας, χύμηξε στον Ηρακλή και του έδωσε μια γερή δαγκωνιά. Ο Ηρακλής του έδωσε μια με το σπαθί του και του τρύπησε το κόκαλο. Πήρε η θεά Ήρα τον κάβουρα, γιατί αυτή τον είχε στείλει, και τον πέταξε στον ουρανό όπου έγινε ο αστερισμός του Καρκίνου.
Τώρα είχε μείνει το τελευταίο κεφάλι της Ύδρας, που έλεγαν πως ήταν αθάνατο. Με μια δυνατή σπαθιά ο Ηρακλής το έκοψε και το έθαψε κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Πριν φύγει, έβγαλε τη χολή της Ύδρας και βούτηξε μέσα στο δηλητήριο τα βέλη του, τα οποία έγιναν θανατηφόρα.

ΕΡΜΗΝΕΊΑ ΤΟΥ ΜΎΘΟΥ

Τα εννέα φαρμακερά κεφάλια της Ύδρας είναι οι εννιά ξεροπόταμοι, οι εννιά χείμαρροι, που ξεσπάνε, το χειμώνα, στον κάμπο της Λέρνης, ο οποίος είναι κλειστός γύρω γύρω από βουνά, με αποτέλεσμα τα νερά τους να κλίνονται και να μην μπορούν να ξεφύγουν στη θάλασσα και να σχηματίζουν λίμνη. Τα νερά αυτά με την ορμή που έχουν παρασύρουν και καταστρέφουν ότι βρεθεί μπροστά τους. Πνίγουν ανθρώπους, ζώα, καταστρέφουν σπίτια και σπαρτά. Μέσα στη λίμνη τα ψοφίμια, που 'χαν παρασυρθεί το χειμώνα απ' τους χειμάρρους, το καλοκαίρι σαπίζουν και η βρόμα τους δηλητηριάζει όλη την περιοχή σκορπώντας την ασθένεια της ελονοσίας αλλά και το θάνατο σε ανθρώπους και ζώα. Ο Ηρακλής, "ως μηχανικός υδραυλικός" μάζεψε όλα τα νερά των χειμάρρων σε ένα κεντρικό κανάλι και τα έδιωξε.


Άλλη ερμηνεία του μύθου λέει ότι τα εννέα κεφάλια ήταν πηγές μέσα στο κάμπο που ο Ηρακλής πήγε να τις κλείσει αλλά αμέσως το νερό εμφανιζόταν δεξιά και αριστερά της πηγής. Ο Ηρακλής έκλεισε όλα τα "στόμια" των πηγών και οδήγησε το νερό σε ένα κεντρικό αγωγό, που είχε πάντα νερό.

Ο κεντρικός αγωγός, που δεν στέρευε ποτέ από νερό, μπορούμε να πούμε ότι ήταν το κεντρικό κεφάλι που ήταν αθάνατο και το οποίο έθαψε.
Έτσι πέτυχε την αποξήρανση του βαλτότοπου, ο οποίος μετατράπηκε σε έναν έφορο κάμπο.

Βιβλιογραφία: 1) Ελληνική Μυθολογία-Εκδοτική Αθηνών
2) Αιγαίο Βουνό - Η. Τσατσόμοιρος

ΒΙΟΛΙ

Το βιολί είναι έγχορδο μουσικό όργανο πού παίζεται με δοξάρι. Έχει 4 χορδές διαφορετικού πάχους. Οι χορδές του τεντώνονται επάνω σε κλεiδιά και σε έναν χορδοστάτη.Το βιολί στηρίζεται στον ώμο ενώ με το ένα χέρι ο μουσικός απλώς πιέζει τις χορδές, ενώ με το άλλο κινεί το δοξάρι επάνω σε αυτές.
Το βιολί εμφανίστηκε τον 16ο ως εξέλοιξη του μεσαιωνικού Φιντλ, του ιταλικού Λύρα ντα μπράτσο. Τη σημερινή του μορφή την πήρε κυρίως στην Ιταλία, όπου μεγάλες οικογένειες κατασκευαστών ,οπως οι Αμάτι, Γκουαρνέρι και Στραντιβάριους, δημιούργησαν θαυμάσιας ακουστικής όργανα που μέχρι σήμερα θεωρούνται αξεπέραστα.
Τα πρώτα βιολιά χρησιμοποιήθηκαν για την εκτέλεση έργων λαϊκής και χορευτικής μουσικής. Το 17ο αι. το βιολί έγινε το σημαντικότερο έγχορδο στη μουσική δωματίου.
Οι περισσότεροι μεγάλοι συνθέτες έςγραψαν μουσική σόλο βιολί, μεταξύ των οποίων ο Γιόχαν Σεμπαστια Μπαχ, ο Γκέοργκ Φρήντιχ Χαίντελ.

ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ

Το μπουζούκι είναι ένα έγχορδο μουσικό όργανο με αχλαδόσχημο αντηχείο και μακρύ βραχίονα , το μπράτσο ή μάνικο. Κατά μήκος του μπράτσου υπάρχουν λεπτά μεταλλικά ελάσματα, που σφηνώνονται σε μια λεπτή σχισμή και λέγονται τάστα. Ανήκει στην οικογένεια των ταμπουράδων,των οποίων είναι ένας από τους γνωστότερους τύπους. Ήταν γνωστό σε όλους τους αρχαίους λαούς της Ασίας,της Αφρικής και της Ευρώπης.
Η οικογένεια του μπουζουκιού αποτελείται από τέσσερα μεγέθη όπως το μπαγλαμά (το μικρότερο), το τζουρά, το κανονικό μπουζούκι και την μπουζουκομάνα. Παλαιότερα το μπουζούκι είχε δυο χορδές,αργότερα προστέθηκε και τρίτη. Με την εξάπλωση του ρεμπέτικου τραγουδιού το μπουζούκι τελειοποιήθηκε και απέκτησε και τέταρτη χορδή και μεγαλύτερο ηχείο.

Ορισμένοι μελετητές λένε ότι προέρχεται από την τούρκικο μουσική παράδοση. Οι περισσότεροι όμως δέχονται την τουρκική προέλευση του ονόματός του, ενώ θεωρούν το όργανο ένα είδος μετεξέληξης της αρχαιοελληνικής πανδούρας. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, το μπουζούκι έχει σχήμα, διαστάσεις και διάταξη χορδών, ίδια περίπου εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πέρασε από τους αρχαίου Έλληνες στους Βυζαντινούς, επέζησε στην Τουρκοκρατία και άνθησε στις μέρες μας αφού πέρασε μια περίοδο αμφισβήτησης.
Οι παραλλαγές αυτού του αρχαίου οργάνου στο πέρασμα των χρόνων ήταν αρκετές και είχε διάφορα ονόματα, όπως πανδούρα ή πανδουρίδα, τρίχορδον ή ταμπουράς , θάμπουρα,

ταμπουρίν, ψαλτήριον, μπουζούκι και άλλα

Ελπίδα

ΛΥΡΑ - ΜΟΥΣΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ

Η λέξη λύρα αφορά δυο διαφορετικά μουσικά όργανα. Το ένα είναι έγχορδο μουσικό όργανο και συνδέεται με την αρχαία Ελλάδα και το οποίο συνόδευε την απαγγελία στίχων. Μάλιστα πιστεύεται ότι την πρώτη λύρα την κατασκεύασε ο Ερμής με όστρακο χελώνας, με τα κέρατα ενός κριού και τα νεύρα των βοδιών του Απόλλωνα.
Οι αρχαίοι τιμούσαν πολύ τη λύρα, γιατί τη θεωρούσαν ευγενές όργανο. Είχε στην αρχή 7 ή 8 χορδές , η καθεμιά με το δικό της όνομα. Αποτελείτο από το αντιχείο, τους δυο βραχίονες και το ζυγό και παιζόταν με τα χέρια. Ο ήχος της έμοιαζε περίπου με αυτόν της κιθάρας. Αργότερα φτιάχτηκαν και λύρες με εννέα χορδές,

Σήμερα η λύρα είναι αχλαδόσχημο τοξωτό όργανο που χρησιμοποιείται σε διάφορες χώρες των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας.
Στην Ελλάδα, χρησιμοποιείται κυρίως στην Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, αλλά και στη βόρεια Ελλάδα. Οι Πόντιοι χρησιμοποιούν διαφορετική λύρα και λέγεται κεμεντζές.
Οι νεότερες λύρες διαφέρουν από την αρχαία λύρα. Έχουν 3 χορδές και μοιάζουν με αχλάδι, με εξαίρεση τον κεμετζέ των Ποντίων που έχει μακρόστενο σχήμα..
Μοιάζει ακουστικά με το βιολί γιατί και αυτή παίζεται με δοξάρι, αλλά κρατείται με διαφορετικό τρόπο. Είναι κύριο όργανο και συνήθως συνοδεύεται με όργανα όπως το λαούτο, το νταούλι, το μαντολίνο κτλ.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΡΟΜΕΡΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο Αλφρεντ Χίτσοκοκ και είναι μια περιπέτεια
Μια μέρα ο Πιτ Κρένσοου, ο ντεντέκτιβ, πήγε στο νεκροταφείο όπου γυριζόταν η ταινία "Ασφυξία 2", για να δώσει στο σκηνοθέτα ένα ψεύτικο μπράτσο, που είχε φτιάξει ο πατέρας του για την ταινία. Εκεί άκουσε από τους άλλους ότι ο πρωταγωνιστής της ταινία Ντίλερ Ρούρη, είχε εξαφανιστεί. Όλοι έλεγαν ότι μάλλον βαριόταν να 'ρθει και αυτό έκανε το σκηνοθέτη να είναι πολύ θυμωμένος και να φωνάζει. Όμως οι μέρες περνούσαν και ο πρωταγωνιστής ήταν άφαντος. Και το μυστήριο αρχίζει.
Γιατί όμως είχε εξαφανιστεί; Τι να του είχε συμβεί; Όταν επισκέφτηκε το σπίτι του πρωταγωνιστή ο Πίτ βρήκε πολλούς κρυστάλλους. Τι ρόλο έπαιζαν αυτοί οι κρύσταλλοι; Και η αναζήτηση αρχίζει.
Θα καταφέρει ο Πιτ, ο ντεντέκτιβ και οι φίλοι του να τον βρουν; Τι απρόοπτα γεγονότα τους συμβαίνει όταν τον ψάχνουν;
Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα θα σας δημιουργηθούν καθώς θα το διαβάζετε. Προτείνω να το διαβάσουν αυτό το βιβλίο τα παιδιά εκείνα που κρύβουν μέσα τους το δαιμόνιο της περιπέτειας.

Δήμητρα

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΣΤΗ Ν ΠOΛΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

Με αφορμή το περιβαλλοντικό μας πρόγραμμα "Γεωπεριβαλλοντικά - Γεωμυθολογικά μονοπάτια της Βοιωτίας", εμείς, τα παιδιά της Δ2 και Ε1 του 4ου. Δημοτικού Σχ. Λιβαδειάς. με τις δασκάλες μας Βοζιάρη Ελένη και Νιαβή Βασιλική, υπεύθυνη του περιβαλλοντικού προγράμματος, επισκεφτήκαμε την πόλη της Θήβας ακολουθώντας τα χνάρια του Ηρακλή.

Η ξενάγησή μας ξεκίνησε μπροστά από το Μουσείο με ξεναγό μας τον κ. Γιάννη Φάππα, αρχαιολόγο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Θήβας. Πήραμε τον κεντρικό δρόμο της πόλης και προχωρήσαμε προς το κέντρο. Η πρώτη μας στάση ήταν στο Μυκηναϊκό ανάκτορο. Ο χώρος αυτός ήταν μεγάλος και διακρίνονταν πολλά δωμάτια. Στο πρώτο δωμάτιο, βρέθηκαν από τις ανασκαφές - έρευνες αντικείμενα χρυσά, πολύτιμοι λίθοι, από το Ιράν, Αφγανιστάν και Αίγυπτο καθώς και αγγεία από την Κρήτη. Επίσης εντοπίστηκαν αμφορείς με τους οποίους μετέφεραν το λάδι που αγόραζαν. Επάνω στους αμφορείς ήταν γραμμένος με γραμμική γραφή Β ο τόπος προέλευσης του λαδιού. Στο δωμάτιο αυτό υπήρχε και μια σπουδαία τοιχογραφία, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο, η οποία παριστάνει την πομπή πέντε γυναικών που κρατούσαν στα χέρια τους προσφορές για κάποια θεά.
Στο δεύτερο δωμάτιο βρέθηκαν πολλά αντικείμενα φτιαγμένα από λαζουρίτη λίθο. Στο ίδιο αυτό χώρο υπήρχε και ένας κλασικός ναός που πιθανόν να ήταν της θεάς Δήμητρας ή της θεάς Αθηνάς.
Στη συνέχεια αφού περάσαμε μια μικρή πλατεία που την κοσμούσε μια προτομή του ποιητή Πίνδαρου λίγο πιο πέρα κάναμε τη δεύτερη στάση μας. Και εδώ ήταν ένα μυκηναϊκό ανάκτορο, στο οποίο όμως συνεχίζονται οι ανασκαφές.
Σε αυτό το χώρο φαίνονται καθαρά οι δυο περίοδοι οικοδόμησης. Οι τοίχοι που ήταν κατασκευασμένοι με μικρές πέτρες ήταν από παλαιότερο κτίσμα που πιθανόν είχε κτιστεί γύρω στο 1700 ή 1600 π.Χ., ενώ οι τοίχοι με τις πιο ογκώδεις πέτρες ήταν νεότερο κτίσμα, γύρω στο 1200 π.Χ. δηλαδή εκείνη την εποχή που η μυθολογία μας τοποθετεί και τον Ηρακλή.
Σε αυτή την ανασκαφή βρέθηκε ένα ξίφος με χρυσά καρφιά, αιχμές από δόρατα, χάλκινες και από οψιανό και πολλά κομμάτια από σπασμένα αγγεία και αμφορείς που φυλάσσονται στο Μουσείο. Σε κάποιο σημείο του κτιρίου διακρίνουμε καθαρά ίχνη φωτιάς. Όπως μας εξήγησε ο αρχαιολόγος μας αυτό το κτίριο ενδεχομένως να καταστράφηκε από πυρκαγιά.

Μεγάλο το ενδιαφέρον μας για την ανασκαφή. Αυτό το αντιλήφθηκαν και οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί γι' αυτό μας παρουσίασαν τα τελευταία ευρήματά τους, τα οποία δεν ήταν και λίγα.Πιάσαμε στα χέρια μας κομμάτια από αμφορείς που μόλις είχαν ελευθερωθεί από το χώμα που τα σκέπαζε αιώνες. Τι όμορφα που ήταν! Τι σχέδια και τι χρώματα! Ανεπανάληπτη εμπειρία, δεν πιστεύαμε σε αυτά που βλέπαμε! Είμαστε πολύ τυχεροί που παρακολουθήσαμε μια "ζωντανή"ανασκαφή! Η χαρά μας δεν περιγράφεται.



Αφού αφήσαμε τους ανθρώπους να συνεχίσουν την ανασκαφή, εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας για να συναντήσουμε τον Ηρακλή, δηλαδή να
επισκεφτούμε στο σπίτι του. Φτάσαμε σε μια από τις Επτά Πύλες της πόλης, τις Ηλέκτρες Πύλες, που βρίσκονται στη σημερινή οδό Αμφίονος. Ενώ όλα τα οικοδομήματα της αρχαίας πόλης της Θήβας ήταν κτισμένα εντός των τειχών της, το σπίτι του Ηρακλή ήταν στην εξωτερική πλευρά, δίπλα από τις Ηλέκτρες πύλες.
Από την ανασκαφή έχει έρθει στην επιφάνεια ένα μέρος του σπιτιού του Ηρακλή, που βρίσκεται στο αριστερό κομμάτι της πύλης καθώς εισέρχεται κανείς στην πόλη. Το σπίτι του Ηρακλή αργότερα μετατράπηκε σε ναό προς τιμή του αλλά και των παιδιών του. Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν υπολείμματα από στάχτες και αυτό μαρτυρεί ότι υπήρχε βωμός.

Πολλές οι απορίες μας, αλλά μια ήταν που μας απασχολούσε ιδιαίτερα: "πώς γνωρίζουν οι αρχαιολόγοι ότι αυτό ήταν το σπίτι του Ηρακλή;"
Ο αρχαιολόγος μας και πάλι μας έλυσε, με πολλή προθυμία, την απορία μας. Μας διευκρίνισε ότι στη διάρκεια των ανασκαφών σε ένα χώρο βρίσκουμε διάφορα αντικείμενα, θεμέλια κτιρίων, τμήματα τοίχων κ.ά. τα οποία τα μελετάμε και τα χρονολογούμαι σύμφωνα με τον τρόπο κατασκευής τους, διαβάζουμε αρχαίες πηγές που αναφέρονται στη συγκεκριμένη περιοχή και καταλήγουμε στα συμπεράσματά μας. Έτσι έγινε και με το σπίτι του Ηρακλή.Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν επιγραφές σε αγγεία, που ήταν προσφορές στον Ηρακλή, και είχαν επάνω γραμμένο το όνομά του.
Εμείς με τη σειρά μας, τραβήξαμε τις αναγκαίες φωτογραφίες, οι οποίες θα μας βοηθήσουν στην εργασία μας.

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο λόφο όπου τοποθετείται ο ναός του Ισμηνίου Απόλλωνα. Ήταν ένας ευρύχωρος ναός, σχήματος παραλληλογράμμου, που είχε την είσοδό του από την ανατολή. Φτιάχτηκε γύρω στο 800 π.Χ., αρκετά μετά από την εποχή του Ηρακλή, και σώζονται ελάχιστα απομεινάρια του που μαρτυρούν την ύπαρξή του. Χαρακτηριστικό του τρόπου κατασκευής του είναι ότι οι αρχιτέκτονες δεν σχεδίασαν μόνο το ναό αλλά υποδείκνυαν στους τεχνίτες και πώς θα τοποθετηθούν οι κίονες και οι πέτρες. Σε έναν πεσμένο κομμάτι από κίονα, είδαμε χαραγμένο επάνω του τη λέξη ΕΞΩ, δηλαδή αυτό το σημείο έπρεπε να μπει από την εξωτερική πλευρά.


Αφήνοντας το ναό του Ισμηνίου Απόλλωνα πήραμε το δρόμο για τους θολωτούς μυκηναϊκούς τάφους, που φημολογείται ότι ήταν των παιδιών του Οιδίποδα. Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν πολλά κτερίσματα, ξεχωριστή ήταν μια κοσμηματοθήκη από ελεφαντόδοντο. Οι τάφοι ήταν στολισμένοι με τοιχογραφίες.

Όμως ήρθε η ώρα που η ξενάγησή μας, στην πόλη του Ηρακλή, τη Θήβα, έφτασε στο τέλος. Ήταν όλα τόσο ενδιαφέροντα που δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα, και βεβαία δεν αισθανθήκαμε καμία κούραση.

Ευχαρηστήσαμε τον αρχαιολόγο μας , κ. Γιάννη Φάππα για όλα όσα μας είπε και μας φανέρωσε. Στο δρόμο της επιστροφής για τη Λιβαδειά δώσαμε την υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι του χρόνου που θα λειτουργήσει το Αρχαιολογικό Μουσείο θα επισκεφτούμε και πάλι την πόλη της Θήβας για να δούμε όλα αυτά τα ευρήματα από κοντά.

" Ο ΠΟΝΤΙΚΟΥΛΗΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙ"

Το βιβλίο "ο ποντικούλης που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι" το έχει γράψει ο Ευγένιος Τριβιζάς και η εικονογράφηση έχει γίνει από το Stephen West.
Αναφέρεται σε ένα ποντικάκι, τον ποντικούλη, που ζούσε μαζί με τον παππού του, γιατί οι γονείς του είχαν πεθάνει, σε μια ποντικοφωλιά, σε ένα σπίτι. Ο ποντικούλης ήθελε πολύ να αγγίξει ένα αστεράκι Δοκίμασε πολλούς τρόπους: σκαρφάλωσε σε τηλεγραφόξυλο, σκαρφάλωσε σε σκουπόξυλο, σκαρφάλωσε σε κεραίες τηλεοράσεων, σκαρφάλωσε σε καμπαναριά, αλλά δεν κατάφερε να αγγίξει ένα αστεράκι.
Όμως κάποια μέρα στο σπίτι που έμενε στόλισαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν ένα τέλειο χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολλές πολύχρωμες μπάλες, στρατιωτάκια, κούκλες και ναυτάκια.
Ήταν περίεργος ο ποντικούλης και άρχισε να σκαρφαλώνει στο δέντρο, και καθώς το κοίταζε, τι λέτε να είδε δει εκεί ψηλά: Δεν θα σας το πω, να το διαβάσετε για να το μάθετε.
Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία με τον ποντικούλη, ελπίζω να αρέσει και σε σας.

Αγγελική -Δ2